Tijd voor ontwikkeling; mijn switch van jurist naar Java ontwikkelaar

Dit jaar besloot ik iets anders te gaan doen. Na vier jaar als juriste te hebben gewerkt besloot ik te gaan programmeren. De reacties in mijn omgeving zijn vaak verbaasd. “Dat is totaal iets anders!” Maar dat is het eigenlijk niet. In deze blog neem ik je mee op mijn ontwikkelpad van jurist naar Java ontwikkelaar.

Wat maakte de switch voor mij een logische stap? In de juridische wereld ben je met logische geldigheid van redeneringen bezig. Als developer draait het om logica in het programmeren. Als juriste hield ik mij voornamelijk bezig met het schrijven van teksten waarbij de tekst tot een bepaalde uitkomst moest leiden. Als ontwikkelaar schrijf ik code op met als doel een bepaalde uitkomst te krijgen. En een verkeerde komma? Die kan er in beide vakgebieden voor zorgen dat je het doel niet bereikt.

Mijn fascinatie voor code

Zowel op mijn werk als in de privésfeer kwam ik regelmatig in aanraking met IT. Tijdens de werkzaamheden bij mijn vorige werkgever hielp ik mee met het testen en uitdenken van systeemaanpassingen. In de privésfeer dacht ik, samen met mijn partner, na over het verbeteren van een website en administratiesysteem. Mijn ervaring met IT speelde zich voornamelijk af aan de gebruikers- en testkant. En wat zich telkens afspeelde in mijn hoofd was: “Hoe vet zou het zijn als je dit gewoon zelf kunt maken!”. Dat je aan de hand van code echt iets ‘bouwt dat doet wat jij wilt.

“Hoe vet zou het zijn als je met code iets bouwt dat doet wat jij wilt?!”

Ik vind het altijd leuk om nieuwe dingen te leren. Op mijn 22e ben ik afgestuurd als meester in de rechten en vervolgens heb ik vier jaar gewerkt als jurist. Maar ik kon mij lastig voorstellen dit enkel en alleen te blijven doen tot aan mijn pensioen. Ik wilde graag meer leren, mij verder ontwikkelen. Gezien mijn interesse in de IT heb ik mij verdiept in mogelijkheden binnen deze sector. Dit bleek nog knap lastig. Met een gezin en een koopwoning kun je niet even stoppen met werken en een nieuwe studie bekostigen. Uiteindelijk vond ik een traineeship. voor starters, waarbij je in acht weken werd opgeleid als junior Java developer! Ja!!!, dacht ik meteen, dit biedt mogelijkheden!

Een paar haken en ogen

Ondanks mijn enthousiasme zag ik ook een aantal obstakels. Zoals:

• Ontslag nemen bij mijn huidige werkgever
• Een behoorlijke stap terug doen in salaris
• Zo’n 2,5 uur reistijd per dag
• Van werk naar volledige dagen theorie en in de avonduren huiswerk
• De combinatie met de zorg voor mijn twee jonge kinderen
• Enorme veranderingen

Ik hou helemaal niet van veranderingen! En naarmate de startdatum van het traineeship dichterbij kwam werd ik steeds zenuwachtiger. Waarom ging ik dit doen?! Een heel inspannend traject met allemaal nieuwe mensen in een onbekende omgeving. En uiteindelijk ook een nieuwe werkomgeving… Ik sliep weinig de avond ervoor!

Mijn sociale leven in de ijskast

Er startte een periode met lange en goed gevulde dagen. Ik vertrok iedere ochtend om 6:30 uur, voordat de rest van het gezin wakker was, om vervolgens in de ochtendfile te staan. Van 09:00-16:00 uur kreeg ik vijf dagen per week theorie les. Thuis gekomen was ik net op tijd om mijn kinderen nog in bed te stoppen om vervolgens tot 23:30 uur aan mijn huiswerk te zitten. Ik moest in ongeveer vier weken een hele nieuwe taal leren, met alle begrippen en logica van dien. Er was geen tijd om het niet te snappen of een oefening nogmaals te herhalen want elke dag gingen we door en kwamen nieuwe begrippen op mij af. Ik kon de theorie wel dromen en niet in de zin dat ik het zo goed kende, maar op een manier waarbij mijn hoofd duizelingwekkend aan logica dacht en ik niet wist hoe dit te stoppen. Niet alleen de omschakeling naar weer hele dagen leren, ook het tempo en de inhoud vielen mij zwaar. Voor het eerst in mijn leven wist ik wat blokken inhield!

“Zakken was geen optie, ik wilde echt niet nog een keer dit examen doen!”

Na een maand theorie was het tijd voor het eerste examen. Ik was ontzettend zenuwachtig en tijdens het examen begon de tijd mij steeds meer in te halen. Op de helft van de tijd maakte ik uit een simpele rekensom op dat ik het in dit tempo nooit af zou krijgen. Met nog een kwart van de tijd over was het helemaal onmogelijk geworden. Wat een stress! De uitslag zou binnen een half uur naar mij gemaild worden. Onderweg naar huis parkeerde ik mijn auto ergens aan de kant van de weg om de mail te bekijken maar al zoekende raakte mijn telefoon leeg voor ik kon zien wat de uitslag was! Nu moest ik eerst nog een half uur rijden, naar huis, om daar het vonnis te lezen. Wat een hel! Zakken was voor mij geen optie, en ik wilde echt niet nog een keer dit examen doen! Thuis gekomen las ik de verlossende boodschap: geslaagd! Nooit eerder was ik zo blij met een positieve examenuitslag, ik sprong een gat in de lucht. De eerste stap naar mijn nieuwe carrière was definitief gezet. Ik was Oracle Certified Associate Java SE 7 programmer I.

Van theorie naar praktijk

Theoretisch gezien was de eerste stap in mijn carrière gezet, maar wat betekende dit in de praktijk? Ervaring met echt programmeren had ik feitelijk nog helemaal niet. In de resterende weken van het traineeship gingen we daarom aan de slag met kleine programmeer opdrachtjes. Te beginnen met Lingo, vervolgens boter kaas en eieren, waarbij de computer terug speelde. Daarna mocht je een eigen idee uitwerken. Ik besloot een web-based kinderspel voor mijn zoontje (3 jaar) te maken waarbij er met blokken gesleept, gedraaid en gebouwd moest worden om het level te halen. Een simpel concept, maar genoeg om mij ruim een week bezig te houden met vele momenten van frustratie. Op het moment dat ik de eerste versie mocht presenteren voelde ik mij trots. Van een idee naar een echt programma, dat ik zelf gebouwd had. Dat gaf mij een euforisch gevoel!

Ik kreeg de smaak van het programmeren te pakken en besloot voor een evenement, waarbij ik vrijwilliger ben, een systeem te maken voor het vergemakkelijken van de kaartverkoop. Het idee was dat klanten een kaartje kochten, wij de gegevens invoerden en vervolgens de plaatsen gingen indelen. Ik bedacht dat het leuk was om de zaalindeling te visualiseren door de stoelen uit te tekenen in een tabel met nummers en kleurtjes. Daarnaast moest het mogelijk zijn de totalen te kunnen raadplegen. De data opslaan en vastleggen? Dat deed ik door het serializable te maken. De gemiddelde programmeur zal nu wel even zijn lach moet onderdrukken…maar een database gebruiken? Dat had ik allemaal nog niet geleerd. Ik moest dus roeien met de riemen die ik had. Met als gevolg dat ik halverwege alle data kwijt was en inderdaad alles opnieuw moest gaan invoeren. Oeps! Met alle tijd en moeite die ik erin gestoken heb, was het zeer waarschijnlijk sneller gegaan in Excel.

Op zoek naar een softwarebedrijf als werkgever

In de maanden daarna heb ik middels thuisstudie mij verder verdiept in SQL, UML en meer gelezen over programmeren. Ik kon niet wachten om aan het werk te gaan in dit vakgebied maar was tegelijkertijd ook erg zenuwachtig. Want wat kon ik nu eigenlijk betekenen voor een bedrijf? In gesprekken met recruiters werden veel termen op mij afgevoerd waar ik werkelijk waar geen flauw benul over had, zoals Spring, Hibernate, Test-Driven development, JPA, Javascript, HTML etc. Ik wist in zekere mate wel waar deze termen op sloegen, maar ervaring had ik er niet mee. Ik had eigenlijk nog nergens ervaring mee! Daarnaast heb ik geen IT opleiding genoten en ben ik slechts in bezit van specifieke kennis op het gebied van Java. Naarmate zo’n telefoontje vorderde voelde ik mij steeds kleiner worden en kreeg ik het idee nog helemaal niets van dit vakgebied te weten. Gelukkig waren de recruiters wél overtuigd dat er bedrijven waren waar ik terecht kon.

Dat bedrijf werd Ambrero Software. Ik schreef een sollicitatiebrief (ja, echt!) met mijn motivatie voor de vacature van junior Java ontwikkelaar. Kort na de gesprekken kon ik aan de slag. De eerste vrouwelijke ontwikkelaar. Gelukkig niet de enige vrouw in het bedrijf. Elisa was mij al voorgegaan en had de wc’s inmiddels van spiegels voorzien. Eigenlijk ben ik blij om in dit nieuwe vakgebied tussen voornamelijk mannen terecht te komen. Mannen zijn een stuk duidelijker, zeggen wat ze denken en houden rekening met het feit dat ik op sommige punten totaal geen kennis heb. Daarentegen kwamen de directheid en de lachbuien om mijn eerste code wel wat lomp op mij over. Wanneer ik weer iets doe wat voor de ervaren ontwikkelaars ‘not done’ is probeer ik toch weer duidelijk te maken dat ik echt geen flauw benul heb. Ach, al doende leert men.

“De lachbuien om mijn eerste code kwamen wel wat lomp op mij over.”

Inmiddels werk ik enkele maanden hier als Java ontwikkelaar en zit ik al volop in mijn eerste Scrum project. En dat eerste project is toevallig de uitwerking van een juridisch proces, hoe leuk! Het programmeren bevalt mij goed, ik leer nog steeds elke dag, maar elk leermomentje geeft mij het gevoel steeds meer te begrijpen van het gehele proces. De euforische momentjes wanneer mijn code werkt? Die heb ik ook nog steeds en daar haal ik veel voldoening uit. Ik vind het leuk problemen op te lossen en ideeën te vertalen naar code. Mijn doel is om het kennisniveau van de senior developers hier te evenaren. In de toekomst lijkt het mij leuk de verantwoordelijkheid te dragen voor een grootschalig project en de junior ontwikkelaars hierin te begeleiden. Tot die tijd ga ik gewoon lekker door met programmeren.

Of ik hiermee mijn rechtenstudie heb opgegeven? Echt niet! Ik ben nog steeds juriste, maar heb mijn kennis uitgebreid door een heel nieuw vakgebied te leren. Misschien een bijzondere combinatie, maar voor mij één die prima werkt!